اختلال پرخوری (Binge Eating Disorder یا BED) یکی از اختلالات خوردن است که با خوردن مقادیر زیادی غذا در مدت زمان کوتاه (معمولاً در کمتر از دو ساعت) و از دست دادن کنترل بر رفتار خوردن همراه است. این اختلال معمولاً با احساس گناه، شرم و ناراحتی پس از پرخوری همراه می‌شود. افراد مبتلا به اختلال پرخوری، به طور مکرر پرخوری می‌کنند، بدون اینکه برای جبران آن از روش‌هایی مثل استفراغ یا استفاده از داروهای ملین (مثل اختلال پرخوری عصبی یا بولیمیا) استفاده کنند.

ویژگی‌های اصلی اختلال پرخوری (Binge Eating Disorder):

1. دوره‌های پرخوری مکرر:

   • افراد مبتلا به اختلال پرخوری مقادیر زیادی غذا در مدت زمان کوتاه مصرف می‌کنند. این دوره‌ها معمولاً بیش از آنچه که در یک وعده غذایی معمولی مصرف می‌شود، شامل غذاهای پرکالری و غیرمغذی است.
   • این پرخوری‌ها در حالی اتفاق می‌افتد که فرد احساس کنترل بر خود ندارد و نمی‌تواند جلوی خود را بگیرد.

2. احساس گناه، شرم و اضطراب پس از پرخوری:

   • پس از پرخوری، فرد ممکن است احساس پشیمانی، گناه و اضطراب کند. این احساسات می‌توانند منجر به کاهش اعتماد به نفس و افسردگی شوند.
   • برخلاف اختلال پرخوری عصبی (Bulimia Nervosa)، افراد مبتلا به اختلال پرخوری از روش‌هایی مانند استفراغ یا ورزش شدید برای جبران پرخوری استفاده نمی‌کنند.

3. خوردن به صورت مخفیانه:

   • افراد مبتلا ممکن است هنگام پرخوری، غذا را مخفیانه بخورند، زیرا از آن خجالت می‌کشند یا احساس می‌کنند که دیگران ممکن است آنها را قضاوت کنند.

4. عدم کنترل بر خوردن غذا:

   • در دوران پرخوری، افراد معمولاً احساس می‌کنند که قادر به کنترل رفتار خود در هنگام خوردن نیستند و نمی‌توانند به‌راحتی از خوردن غذا دست بکشند، حتی زمانی که احساس سیری می‌کنند.

5. خوردن سریع و بدون لذت بردن از غذا:

   • افراد مبتلا به اختلال پرخوری ممکن است غذا را به سرعت مصرف کنند، بدون اینکه از طعم و لذت آن بهره‌برداری کنند.

6. پرخوری حتی زمانی که فرد احساس گرسنگی نمی‌کند:

   • یکی از ویژگی‌های بارز این اختلال، خوردن زیاد حتی در صورتی است که فرد احساس گرسنگی ندارد یا از نظر فیزیکی به غذا نیاز ندارد.

علت‌ها و عوامل موثر در بروز اختلال پرخوری:

1. عوامل ژنتیکی:

   • تحقیقات نشان می‌دهد که اختلالات خوردن، از جمله اختلال پرخوری، ممکن است از نظر ژنتیکی به ارث برسند. افرادی که در خانواده‌شان سابقه اختلالات خوردن دارند، احتمال بیشتری برای ابتلا به این اختلال دارند.

2. عوامل روان‌شناختی:

   • اضطراب و افسردگی: بسیاری از افراد مبتلا به اختلال پرخوری همچنین به مشکلات روان‌شناختی مانند اضطراب، افسردگی یا استرس مبتلا هستند. برای برخی افراد، پرخوری به‌عنوان راهی برای تسکین این احساسات منفی استفاده می‌شود.
   • اختلال در تصویر بدن: افراد مبتلا به اختلال پرخوری اغلب در مورد ظاهر و بدن خود احساس منفی دارند و ممکن است از غذا خوردن به عنوان راهی برای کنار آمدن با احساسات منفی خود استفاده کنند.
   • استفاده از غذا برای مقابله با استرس: برخی از افراد برای مقابله با استرس یا احساسات ناخوشایند، به پرخوری روی می‌آورند. این رفتار می‌تواند در طول زمان به یک الگوی رفتاری تبدیل شود.

3. عوامل بیولوژیکی:

   • اختلالات در مواد شیمیایی مغز (مانند سروتونین و دوپامین) می‌تواند به افزایش رفتارهای خوردن در افراد مبتلا به اختلال پرخوری منجر شود. این مواد شیمیایی بر احساسات و رفتارهای مرتبط با شادی، پاداش و رضایت تأثیر دارند.
   • همچنین، تحقیقات نشان می‌دهند که اختلالات خوردن می‌توانند به‌عنوان بخشی از پاسخ بدن به تغییرات هورمونی در نظر گرفته شوند.

4. عوامل اجتماعی و فرهنگی:

   • فشارهای اجتماعی و فرهنگی برای رسیدن به استانداردهای خاص بدن و ظاهر می‌تواند بر افکار و رفتارهای فرد تأثیر بگذارد و باعث بروز اختلالات خوردن شود.
   • برخی از افراد ممکن است احساس کنند که باید وزن خود را کاهش دهند تا مطابق با استانداردهای زیبایی اجتماعی شوند. این فشار ممکن است فرد را به رفتارهای افراطی مانند پرخوری سوق دهد.

چه سنی اختلال پرخوری شروع می‌شود؟

اختلال پرخوری معمولاً در دوران نوجوانی یا اوایل بزرگسالی شروع می‌شود، به ویژه در سنین 18 تا 25 سالگی. با این حال، این اختلال ممکن است در هر سنی، از جمله در دوران میانسالی یا حتی سنین بالاتر، نیز بروز کند.

• نوجوانان و جوانان: در بسیاری از موارد، اختلال پرخوری از نوجوانی شروع می‌شود. این ممکن است به دلیل تغییرات هورمونی، فشارهای اجتماعی یا تجربیات استرس‌زا در دوران نوجوانی باشد.
• افراد بالغ: همچنین ممکن است افراد بالغ نیز به دلایل مختلف از جمله استرس‌های شغلی، مشکلات خانوادگی یا مشکلات روابطی به پرخوری متمایل شوند.

درمان اختلال پرخوری:

درمان اختلال پرخوری شامل ترکیبی از روان‌درمانی، دارو درمانی و آموزش تغذیه مناسب است. هدف درمان، کمک به فرد برای کنترل رفتارهای پرخوری و مدیریت احساسات منفی مرتبط با آن است.

1. روان‌درمانی:

   • درمان شناختی-رفتاری (CBT): این درمان به‌طور خاص برای افراد مبتلا به اختلالات خوردن طراحی شده است و به فرد کمک می‌کند تا الگوهای فکری منفی و رفتارهای پرخوری خود را شناسایی و تغییر دهد. این درمان به افراد می‌آموزد که چگونه به‌طور سالم‌تری با استرس و احساسات منفی مقابله کنند.
   • درمان بین‌فردی: این درمان به افراد کمک می‌کند تا روابط خود را بهبود بخشند و مهارت‌های اجتماعی و تعامل با دیگران را تقویت کنند.
   • درمان رفتار دیالکتیکی (DBT): این درمان برای افرادی که مشکلات زیادی با کنترل هیجانات دارند، مؤثر است. DBT به فرد کمک می‌کند تا احساسات خود را به‌طور مؤثر مدیریت کرده و رفتارهای ناسالم را تغییر دهد.

2. دارو درمانی:

   • در مواردی که فرد مبتلا به اضطراب یا افسردگی است، داروهای ضد افسردگی (مانند SSRIها) می‌توانند به کاهش علائم روانی و کنترل پرخوری کمک کنند.
   • برخی از داروها مانند Lisdexamfetamine (Vyvanse) که معمولاً برای درمان اختلال کمبود توجه و بیش‌فعالی (ADHD) تجویز می‌شود، در برخی افراد مبتلا به اختلال پرخوری مؤثر بوده‌اند.

3. گروه درمانی یا مشاوره گروهی:

   • جلسات درمان گروهی می‌توانند کمک کنند تا افراد مبتلا به اختلال پرخوری از تجربیات یکدیگر بیاموزند و از حمایت‌های اجتماعی بهره‌مند شوند.

4. آموزش تغذیه و مدیریت وزن:

   • مشاوره با متخصص تغذیه می‌تواند به فرد کمک کند تا الگوهای غذایی سالم‌تری را اتخاذ کند و به کاهش دوره‌های پرخوری کمک کند. هدف این است که فرد یاد بگیرد چگونه به بدن خود گوش دهد و از خوردن غذاهای ناسالم پرهیز کند.

نتیجه‌گیری:

اختلال پرخوری یک اختلال پیچیده است که به‌طور معمول با خوردن مقادیر زیادی غذا بدون احساس کنترل و همراه با احساس گناه و شرم مرتبط است. این اختلال معمولاً در دوران نوجوانی یا اوایل بزرگسالی شروع می‌شود و ممکن است به دلایل روان‌شناختی، بیولوژیکی و اجتماعی بروز کند. درمان اختلال پرخوری شامل روان‌درمانی، دارو درمانی و مشاوره تغذیه است که می‌تواند به فرد کمک کند تا رفتارهای پرخوری خود را مدیریت کرده و احساسات منفی خود را کاهش دهد.